İmam Şâfiî, küçüklüğünde öğrencisi olduğu ve uzun süre bağlısı bulunduğu İmam Mâlik b. Enes'in sünnet, hadis ve amel ile ilgili görüşlerini, büyük ihtimalle İmam Muhammed b. Hasan eş-Şeybânî ile tanışıp onun İmam Mâlik ve amel düşüncesine yönelik eleştirilerini öğrendikten sonra vefatına yakın dönemde terketmiş ve hatta bununla yetinmeyip eski hocasına reddiye kaleme almıştır. İmam Şâfiî'nin sünnet ve hadis konusunda kendisinden önceki fıkıh ekollerine reddiyeleri meşhurdur. O, hayatının sonlarına doğru bütün gücüyle Ehl-i hadis'in usulünü yazmaya ve Ehl-i hadis'in muhaliflerine reddiyeler kaleme almaya çalışmıştır. İşte İhtilâfu Mâlik ve'ş-Şâfiî adlı elinizde çevirisi bulunan bu eser de İmam Mâlik'in amel-i ehl-i Medîne'ye dayanarak hadisleri tenkit etmesine reddiyedir. İmam Mâlik'in Leys b. Sa'd'a yazdığı mektubunda da belirttiği son derece anlaşılabilir gerekçelerle Medîne'de sünnet diye bilinen yaygın uygulamayı ravilerin kişisel rivayetine tercih etmesini ağır dille reddeden İmam Şâfiî, karşılıklı konuşma üslubuyla fikirlerini bu eserinde serdetmiştir.