Kavşakta rastladım ona. Bir harmani ve bir asadan başka bir şeyi yoktu. Yüzün­de bir hüzün örtüsü; selamlaştık. "Evimi onurlandırın, misafirim olun." dedim ona. Benimle geldi. Karım ve çocuklarım ka­pıda karşıladılar bizi. Onlara gülümsedi. Onlar da hoşnut oldular bu Tanrı misa­firinden. Sonra hepimiz birlikte sofraya oturduk. Misafirin varlığı, merakla karışık bir mut­luluk veriyordu bize. Sessiz ve gizemli bi­riydi. Yemekten sonra ocak başında toplan­dık. Ve ben gezilerini, gezip dolaştığı yer­leri sordum ona. O akşam ve ertesi akşam pek çok hikâye anlattı bize. Benim burada kaydettiklerim, kendisi yumuşak huylu, geniş yürekli biri olsa da, yaşadığı hikâyelerin acılığıyla, iç daraltan hüznüyle beslendi. Bunun için­dir ki, bu hikâyeler onun teptiği yolların tozuyla ve gösterdiği sabrın bereketiyle yoğrulmuştur.