Hiç gitmezsin sanmıştım. Zaten bu hayatta sanmaktan daha büyük bir yanılgı yoktu. Bunu da sen öğretmiştin. Ama bir süre sonra güçleniyor insan, onu gördüm. Acılara kuşanıp, insanlara o şekilde gülümsüyorum. Hiçbir şey olmamış gibi. Anılar diyorum ne kadar da acımasızlar böyle. Gecenin bir yarısı sancıyla seni uykundan alıp karanlığı izlemeye bırakıyor. "Otur buraya ve bak geceye, bak ki ne kadar karanlıkmış yalnızlık öğren" diyor. Ne yana dönsem yalnızlık göz kırpıyor şimdi bana. Gitmem diyenlerin kanat sesleri uzaklaşıyor. Ne kadar mutlu ettiyse o kadar mutsuz ediyor aynı kişi. Ah ne saçma bir ironi! Sonra sen geldin, onlar gibi olmam dedin. Olmadın da. Hiçbir gidiş yıkamadı beni. Bak, enkaz altından topluyorum umutlarımı şimdi!