"Güllerim, Yunus'umun gülleri, bağışlayın beni! Böyle yapmazsam eğer büyüyemezsiniz siz. O zaman kim güzelleştirir dünyayı, kuşları kim çağırır bahçeye, içimizi kim aydınlatır?" diyordu yavaş duyulan bir sesle. Neden sonra arkasına dönünce benim geldiğimi fark etti. Biliyordum ki, bu saatlerde o da benim yolumu beklerdi hep. Onun konuşmasına fırsat bırakmadan, —Dedeciğim, dedim. Kiminle konuşuyorsun öyle? —Güllerimle, dedi.